Czy czytając książkę można usłyszeć wydrukowane czcionki? Czy można usłyszeć pasję, westchnienie, krzyk radości i załamanie, kiedy są zakodowane w czarnej farbie drukarskiej? Odpowiem Wam: można.
Każdy, kto choć raz usłyszał Tomka Zimocha w radio, ulegnie temu złudzeniu i czytając tę książkę usłyszy jego głos. Wszystkie słowa, składające się na tę pasjonującą opowieść, wszystkie entuzjastyczne opisy, wspomnienia, momenty triumfu i rozczarowania, wybrzmią z tych kartek niepowtarzalną, charakterystyczną, pełną emocji barwą głosu. Znacie ten głos: głos Zimocha. [Zbigniew Hołdys]
Jak usłyszałem, że Tomka Zimocha zabraknie w Polskim Radiu, to byłem zszokowany. Kiedy w Lahti w 2001 roku zdobyłem złoty medal mistrzostw świata, moja żona nie oglądała tego konkursu, tylko słuchała relacji radiowej. I jak zadzwoniłem do niej, to pytam: oglądałaś? Ona: nie, ale słuchałam i wszystko widziałam.
Tomek ma niezwykły talent. Skoki narciarskie trudno komentować, no bo co tu mówić, jak zawodnik siedzi na belce. A Tomek i w takiej sytuacji potrafi przekazać słuchaczom emocje. Zawsze chciał mieć oryginalne nagrania. Nie takie same, jak wszyscy dziennikarze. I cenię go za ten upór, bo Tomek trochę mnie przypomina... [Adam Małysz]
Tomek jest nie tylko barwnym sprawozdawcą, ale też świetnym rozmówcą. Nie powiem nic nowego, ale zawsze był znakomicie przygotowany. Nie zadawał zbędnych pytań, które zawodnika mogły denerwować. Przeciwnie, wpływał pozytywnie na sportowca. [Ryszard Szurkowski]
Z całą odpowiedzialnością mogą stwierdzić, że Tomasz Zimoch to jeden z najciekawszych, najlepszych, najbardziej solidnych, uczciwych, obowiązkowych dziennikarzy sportowych, z jakimi spotkałem się w czasie mojej kariery trenerskiej. To była przyjemność współpracy. Mogę tylko z największą atencją wyrażać się o tym znakomitym sprawozdawcy radiowym... [Antoni Piechniczek]
